Miesięczniki są roślinami dwupiennymi. Ich niepozorne, zielonożółte kwiaty zebrane są w grona w szczytowych częściach rośliny. Rozwijają się w czerwcu i lipcu. Na egzemplarzach żeńskich, rosnących w pobliżu roślin męskich zawiązywane są jesienią interesująco wyglądające, fioletowoczarne, nieduże kuliste owoce, zebrane w luźnych gronach. Owoce są trujące.
Wymagania
Miesięczniki bardzo rzadko atakują je choroby czy szkodniki, nie mają też dużych wymagań – dobrze rosną na przeciętnych, umiarkowanie wilgotnych glebach. Preferują stanowiska słoneczne. Są roślinami mrozoodpornymi (strefa 5B–9). W bardzo ostre zimy pędy mogą przemarzać do gruntu, ale następnej wiosny bujnie odrastają z podstawy. Miesięczniki nie wymagają specjalnego cięcia. Zamiast wycinać z plątaniny pojedyncze zachnięte pędy, lepiej przycinać całą roślinę tuż przy ziemi co 2–3 lata.
Zastosowanie
Miesięczniki owijają się pędami wokół podpór. dorastając do 3–5 m. Mogą wspinać się po ogrodzeniach, różnego rodzaju siatkach czy kratkach, tworząc świetne osłony lub jednolite tło dla roślin o jaskrawych kwiatach. Ładnie wyglądają, wspinając się po niedużych drzewach. Rozrastają się przez odrosty korzeniowe, dlatego nie powinny być sadzone bardzo blisko rabat bylinowych i innych małych roślin.
Polecany gatunek
Najbardziej znanym i najładniejszym gatunkiem jest miesięcznik dahurski (Menispermum canadense).
Ma on efektowne, duże (10–20 cm średnicy), dachówkowato układające się liście. Są one tępo zakończone, zaokrąglone na szczucie; mają owalny lub sercowaty kształt i 3–5 bardzo słabo zaznaczonych klap(czasem są prawie pięciokątne). Ich górna strona jest ciemnozielona, błyszcząca, z wyraźnie zagłębionymi nerwami, a dolna sinozielona; jesienią przybierają intensywnie żółtą barwę. Liście układają się dachówkowato i bardzo szczelnie pokrywają całą roślinę, dzięki temu szczelnie osłaniają podpory. Miesięcznik dahurski pochodzi ze wschodniej Syberii, Japonii i Chin, gdzie rośnie między krzewami wzdłuż strumieni na gliniastych glebach.