Polska odmiana o dużych, kulistych owocach, żółtozielonych z lekko czerwonym rumieńcem, ze słodkim i aromatycznym miąższem. Owoce dojrzewają w październiku.

JAK WYGLĄDA: Owoce, kuliste z lekkim brązowo-czerwonym rumieńcem, miąższ zielony. Stosunkowo duże (10-14 g) i smaczne, z miodowym aromatem. Dojrzewają w X. Dobrze się przechowują. Rozpoczyna owocowanie w 3.˗4. roku. Kwiaty małe, śr. 1˗2 cm, białe, osadzone pojedynczo. Pojawiają się V˗VI. Żeńska odmiana. Do zapylenia i zawiązania owoców niezbędna jest w pobliżu roślina męska tego samego gatunku (np. męska ‘Weiki’). Liście szerokie, owalne, ciemnozielone; jesienią przebarwiają się na żółto. Pędy wijące się.

JAK ROŚNIE: Pnącze; pędy owijają się wokół podpór. Rośnie silnie, dorastając do 10 m wys., rocznie przyrasta 2˗3 m.

GDZIE POSADZIĆ: Wymaga stanowisk ciepłych, nasłonecznionych, osłoniętych, gleby wilgotnej, ale dobrze zdrenowanej, żyznej. Wytrzymuje mrozy do ok. ˗28^oC (strefa 5B˗8). Wrażliwa na przymrozki podczas wegetacji.

JAK SADZIĆ I PIELĘGNOWAĆ: Przed posadzeniem pojemnik z rośliną zanurzyć w naczyniu z wodą na 10˗30 min. Roślinę sadzi się w dole o wymiarach 40 x 40 x 40 cm, z wysypaną na dnie 10-cm warstwą dobrze rozłożonego obornika lub ziemi kompostowej, 0,5˗1 cm głębiej niż rosła dotychczas. Dół wypełnia się żyzną ziemią. Pnącze należy sadzić w odległości co najmniej 30 cm od ścian lub innych roślin. Łatwe w uprawie. Przycina się późną zimą w styczniu-lutym (film o cięciu i prowadzeniu aktinidii).

JAK STOSOWAĆ: Nadaje się do sadzenia przy różnych podporach, altanach, pergolach i siatkach. Można je prowadzić przy drutach rozciągniętych między słupami. Szczególnie przydatne do stosowania w ogrodach przydomowych i działkach rekreacyjnych. Potencjalnie dobra na plantacje towarowe - owoc dobrze się przechowuje.

POCHODZENIE: Wyhodował dr Piotr Latocha w SGGW w Warszawie.